Τα φίλτρα εντοπισμού ορίων αναζητούν όρια μεταξύ διαφόρων χρωμάτων και έτσι μπορούν να ανιχνεύσουν περιγράμματα αντικειμένων.

Χρησιμοποιούνται για να κάνουν επιλογές και για πολλούς καλλιτεχνικούς σκοπούς.

Οι περισσότερες τους βασίζονται σε μεθόδους υπολογισμού διαβάθμισης και δίνουν χοντρές γραμμές ορίων. Δείτε την εικόνα 1 που αναπαριστά διακυμάνσεις έντασης χρώματος. Στα αριστερά είναι μια αργή χρωματική διαβάθμιση που δεν είναι όριο. Στα δεξιά είναι μια γρήγορη διακύμανση που είναι άκρη. Τώρα, ας υπολογίσουμε τη διαβάθμιση, την ταχύτητα διακύμανσης, αυτής της ακμής, δηλαδή την πρώτη παράγωγο (σχήμα 2). Πρέπει να αποφασίσουμε ότι ένα όριο ανιχνεύεται όταν η διαβάθμιση είναι μεγαλύτερη από την τιμή κατωφλίου (το ακριβές περίγραμμα είναι στην κορυφή της καμπύλης, αλλά αυτή η κορυφή ποικίλει ανάλογα με το περίγραμμα). Στις περισσότερες περιπτώσεις, το κατώφλι είναι κάτω από την κορυφή και το περίγραμμα είναι χοντρό.

Η ανίχνευση ακμών Λαπλάς χρησιμοποιεί τη δεύτερη παράγωγο (εικόνα 3). Η κορυφή της καμπύλης είναι τώρα στο μηδέν και σαφώς ταυτοποιημένη. Γι' αυτό το φίλτρο Λαπλάς αποδίδει ένα λεπτό όριο, πλάτους ενός εικονοστοιχείου. Αλλά αυτή η παράγωγος δίνει πολλά μηδενικά που αντιστοιχούν σε μικρές κυμάνσεις, με αποτέλεσμα λαθεμένες ακμές.

Μερική θόλωση πριν την εφαρμογή φίλτρων ακμών είναι συχνά απαραίτητη: ισοπεδώνει μικρές διακυμάνσεις στο σήμα και έτσι προλαβαίνει λανθασμένα όρια.