Den vanlegaste måten å deklarera variablar på, er ved hjelp av konstruktøren let*. (I andre språk vil dette vera ekvivalenten til å definera ei liste eller ein tabell med lokale variablar og områda dei kan nyttast i). Som eit eksempel kan vi definera to variablar, a og b, og tilordna dei verdiane 1 og 2. Å «tilordna» vil seia å bestemma kva verdi variabelen skal ha. a vert tilordna 1, dvs. vert gjeve verdiinnhaldet 1. («a = 1»). Dette kan vi skriva slik:

        (let*
           (
              (a 1)
              (b 2)
           )
           (+ a b)
        )
      

eller på ei linje:

(let* ( (a 1) (b 2) ) (+ a b) )

Dette deklarerar to lokale variablar, a og b, legg verdiar i variablane, her a = 1 og b = 2, og skriv ut summen av dei: 3.

Du la kanskje merke til at vi skreiv addisjonen (+ a b) innføre parentesane til let*-uttrykket, og ikkje etter.

Dette er fordi utrykket let* definerer området i skriptet der desse variablane er gyldige, altså der dei kan brukast. Prøver du å skriva uttrykket (+ a b) etter uttrykket (let* …), vil du få ei feilmelding. Dei deklarerte variablane er berre gyldige innføre det uttrykket dei er definerte inni. Dei er det programmerarane kallar lokale variablar.

(Syntaks = skrivemåte) Den vanlege forma for eit let*-utsegn er:

        (let* ( variables )
          expressions )
      

der variablane er deklarerte innføre parentesar, t.d. (let* …), og uttrykka er eit gyldig uttrykk i Scheme. Hugs at variablane som vert definerte her er lokale variablar, og såleis ikkje gyldige utføre let*-uttrykket.

Tidlegare har vi nemnd at det er mogleg å bruka mellomrom og innrykk for å gjera programmet tydelegare, dvs. lettare å lesa. Dette er ein god vane å ta med seg, og er ikkje noko problem i Scheme. Du kan altså setja inn blankteikn så mykje du ønskjer. (Blankteikn er heilt alminnelege mellomrom som ikkje trengst i programmet, men vert sett inn for å gjera det enklare for oss å lesa kva som står på skjermen). Dersom du arbeidar i konsollvindauget for Script-Fu må du skriva inn heile uttrykket i ei linje. Alt mellom opnings- og lukkingsparentesen må vera på ei linje.

Det er ofte behov for å endre innhaldet i ein variabel. Dette kan gjerast med kommandoen set!. Eit eksempel:

        (let* ( (theNum 10) ) (set! theNum (+ theNum theNum)) )
      

Prøv å finna ut kva uttrykket gjer, og skriv det etterpå inn i konsollvindauget.

Når du no har fått taket på dette med variablar, er det på tide å gå vidare med funksjonar. Alle funksjonar vert definerte etter dette mønsteret:

        (define
           (
              name
              param-list
           )
           expressions
        )
      

der namn er namnet på funksjonen, parameterliste er ei liste med parameternamn skilde med mellomrom, og uttrykk er ein serie med uttrykk som funksjonen utførar når han vert kalla opp. «define» er eit ord som fortel Scheme at no skal det definerast ein funksjon. Eksempel:

(define (AddXY inX inY) (+ inX inY) )

AddXY er funksjonsnamnet og inX og inY er variablane. Denne funksjonen adderer verdiane som vert lagt i dei to parametra.

Dersom du er van med andre programmeringsspråk som C/C++, Java, Pascal og liknande, kan det vera du saknar eit par ting i denne definisjonen samanlikna med andre programmeringsspråk.